Thuis in Turnhout | Yuliia Titarenko

'Ik zet alles op alles om mijn leven hier te doen slagen'

Net als zovele anderen moest Yuliia vorig jaar in maart vluchten uit Oekraïne. Ze kwam alleen naar hier. Haar ouders en broer liet ze achter. Mannen mogen niet vertrekken, omdat ze beschikbaar moeten blijven als soldaat.

Het was niet makkelijk voor Yuliia, maar tegelijkertijd prijst ze zich gelukkig met alle kansen die ze nu krijgt. 

‘Het was altijd mijn droom om Oekraïne te verlaten, alleen had ik niet gedacht dat het op deze manier moest gebeuren. Het was een hard jaar, maar er zijn mensen die het nog veel moeilijker hebben dan ik, dat besef ik elke dag.’

De tweede keer

Jammer genoeg ben ik vertrouwd met de oorlog. In 2014 ben ik al gevlucht van Lugansk naar Kiev. Ik weet dus wat het is om je voortdurend zorgen te maken en op je hoede te moeten zijn. Oorlog put een mens uit. Je voelt je machteloos en verscheurd. 

Ook aan mij vreet wat er nu gebeurt in mijn land. Toen ik hier vorig jaar aankwam, had ik nog geen rimpels. Intussen is mijn gezicht getekend. Toch besef ik heel goed dat ik niet te klagen heb. Ik ben wel verdrietig, maar tegelijk ook blij met het nieuwe leven dat ik nu kan uitbouwen. 

Toen ik uit Kiev vertrok, wist ik al dat ik naar Turnhout zou komen. Ik heb een broer die hier ooit gewerkt heeft en via enkele behulpzame mensen ben ik op een mooie plek terechtgekomen. Hoewel alles nieuw is, ervaar ik toch ook een zekere vertrouwdheid en zo kan ik tot rust komen. 

Samen Inburgeren

Mijn broer had me verteld dat het goed leven is in Turnhout en hij heeft gelijk. Ik ervaar heel veel vriendelijkheid van mensen. Iedereen is zo bereid om te helpen, dat is voor mij echt hartverwarmend. 

Ik denk nu ook aan mijn buddy Herman en zijn vrouw May. Ik vind het prachtig dat zij tijd willen besteden aan mij. We gaan soms samen biljarten, koffiedrinken op café of musea bezoeken. Hun vriendelijkheid en interesse zijn voor mij echt een grote steun. 

Ik zet alles op alles om mijn leven hier te doen slagen. Daarom ga ik ook zo graag naar school om Nederlands te leren. Als mijn niveau hoog genoeg is, ga ik waarschijnlijk opnieuw voor boekhouder studeren. Dat deed ik in Oekraïne ook al, maar dat diploma wordt hier niet erkend. 

Als ik niet bezig ben mijn studies, dan schilder ik. Het witte canvas nodigt me uit om het moment ten volle te beleven. Om eens niet na te denken over de oorlog en om mijn gedachten en gevoelens wat te ordenen. Het is een verademing om even niets anders te doen dan schilderen.