Thuis in Turnhout | Daniela Dumitru

‘Ik ben waar ik wil zijn: thuis’ 

Daniela is geland. Niet alleen in Turnhout, maar vooral ook in haar eigen leven. Waar ze het aanvankelijk maar normaal vond om altijd eerst aan anderen te denken, maakt ze nu keuzes voor zichzelf. De allergrootste kers op de taart tot nu toe, is haar huis dat midden in het Turnhouts Vennengebied ligt. 

‘Het was zelfs niet bij me opgekomen dat ik ooit een eigen huis zou kunnen kopen, maar opeens was het daar: mijn huis, maar vooral mijn thuis. Het huis heeft me geroepen, zo voelt het. En nu leert het me hoe het is om je ergens echt thuis te voelen.’

Weer van nul begonnen

Ik kom van ver. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben geboren en opgegroeid in Roemenië en van zolang ik me kan herinneren, heb ik me onzeker gevoeld over mezelf. Ik zou bijna durven zeggen dat zelftwijfel me met de paplepel is ingegeven. 

Daardoor was mijn fundament wankel. Ik wist niet wie ik was, laat staan wat ik wilde. Ik was op zoek naar mezelf binnen mijn eigen leven. Dat was eigenlijk een bevreemdend gevoel. We denken dat we altijd onszelf bijhebben, maar ik heb ervaren dat dat niet zo is. 

Ongeveer vijftien jaar geleden leerde ik Turnhout kennen. Ik werkte in Roemenië voor een Belgisch bedrijf en er werd me gevraagd of ik zin had om naar hier te komen. Omdat ik dacht dat de mensen hier Frans spraken, heb ik toegestemd. Het was dus een verrassing van formaat toen bleek dat ik een nieuwe taal moest leren en helemaal van nul moest beginnen. 

In het begin was dat echt een koude douche. Zeker ook toen ik de leerkracht hoorde zeggen dat ik vanaf dat moment alleen nog maar Nederlands zou mogen spreken. 

Thuisgekomen 

Ik heb altijd een grote liefde voor taal gehad. Als kind zat ik vaak met mijn neus in de boeken. De verhalen die ik las, deden me fantaseren over een wereld die ik zelf niet kende, maar waar ik wel naar verlangde. Ze hielpen mij om de moed niet te verliezen. 

Dat deden ze later ook, toen ik al in Turnhout woonde. Tijdens de coronaperiode heb ik een buurtbib mee mogen vormgeven in buurthuis de Merode. Dat gaf me een boost van zelfvertrouwen en kracht. 

Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, zie ik dat mijn ziel me al die tijd heeft geleid. Met hele kleine, maar essentiële tussenstapjes ben ik gekomen waar ik nu ben. Ik voel me extreem dankbaar. Soms knijp ik letterlijk in mijn arm omdat ik denk dat ik droom. Zo veel schoonheid, zo veel rust, zo veel thuisgevoel ook. Dat is iets wat ik nooit eerder ervaren heb. Ik ben aangekomen in mijn eigen paradijs op aarde.