Thuis in Turnhout | Eddy Van Hollebeke
‘Als het leven je kansen geeft, moet je ze grijpen’
Duizenden pasgeboren Turnhoutenaartjes heeft hij bijgestaan toen ze het levenslicht zagen. Daarnaast heeft hij naar minstens evenveel kinderhartjes geluisterd tijdens zijn veertigjarige carrière als pediater.
Intussen is hij al een aantal jaren met pensioen, maar toch zit ‘dokter Eddy’ nog steeds niet stil en blijft hij ijveren voor de belangen van kinderen en hun mama’s. Zijn engagement is even groot als altijd.
‘Een rustig pensioen is niet aan mij besteed. Ik wil bezig blijven en vooral ook onder de mensen zijn. Een mens die geen sociale contacten heeft, sterft een beetje. Door me nog steeds in te zetten voor de samenleving, is dit dus een win-winsituatie.’
Groot verlies
Je zou kunnen zeggen dat ik nu pas voor het eerst echt buitenkom en Turnhout leer kennen. Ik heb veertig jaar doorgebracht tussen de muren van het ziekenhuis en mijn praktijk. Hoe graag ik dat ook deed, ergens zat ik dan toch in een soort van cocon.
Al die tijd hebben mijn vrouw Evelyne en ik samengewerkt in onze praktijk. We waren een perfecte tandem. Ze is overleden in mei 2020, in volle coronatijd. Er mochten maar vijftien mensen haar uitvaart bijwonen en een koffietafel was verboden. Dat was echt heel pijnlijk.
Enkele weken na haar heengaan vroeg men mij om het vaccinatiecentrum te coördineren, een uitnodiging waar ik volmondig ‘ja’ op heb geantwoord. Ik had het nodig om weer onder de mensen te komen om met mijn verdriet om te kunnen gaan. Ik zeg altijd dat die tijd in het centrum de koffietafel voor Evelyne was. Het was helend voor mij om mensen om me heen te hebben.
Zo moeder, zo kind
Die periode was de start van een nieuwe fase in mijn leven. Eén waarin ik mensen en organisaties leerde kennen die mijn ervaring als arts konden gebruiken.
Via buurtwerk de Merode kwam ik bijvoorbeeld in contact met een initiatief van het OCMW dat alleenstaande Somalische moeders bijstaat. Door hen te informeren en te ondersteunen, help ik automatisch ook de kinderen. Als de moeders zich zekerder van zichzelf voelen, sijpelt dat door naar de volgende generatie. En dat is nodig als we iets willen doen aan het probleem van kansarmoede.
Binnenkort start ik ook als gevangenisarts. Voor buitenstaanders lijkt het allemaal veel, maar zo voelt dat voor mij niet. Mijn engagementen geven een nieuwe richting aan mijn leven.
Hoe dan ook plan ik tijdens de schoolvakanties vrije tijd in. Die dient om met mijn kleinzoon vijf dagen per week naar Bobbejaanland te gaan. Op die momenten word ik zelf ook weer even kind.